Olbrzymią zaletą tego miejsca jest właściciel.  Włoch. Który biega, krzyczy, zwraca uwagę,  doradza, sprawdza, czy smakuje i zdecydowanie nadaje klimatu. Przenosi do Włoch.  Z uśmiechem,  radością i luzem.

Nigdzie nie jadłam tak dobrej bruschetty.  Albo tak wielkiej bruschetty. Była idealna.  I olbrzymia. Cena mnie trochę zmroziła, pomyślałam sobie, że trzy, czy cztery dychy za dwie grzaneczki to spora przesada. Ale teraz myślę,  że wystarczyłaby mi za obiad. Nie mówiąc już o smaku. Była idealnie. Niestandardowa,  ale idealna. Grande Parma składała się z idealnie zgrillowanego chleba, idealnie rozpuszczonej mozarelli, cudownej szynki, kilku oliwek i listków bazyli. Ach! Och! i Taaaak!

Najedzona już wcześniej,  gdy zabrałam się za makaron, muszę przyznać,  że wchodził powoli. Szef lokalu doradził, by spróbować makaron z borowikami (Parpadelle con funghi porcini). Było warto, choć porcja słuszna. O porcini i ich poszukiwaniach naczytałam się kiedyś w książkach Ferenca Mate o Toskanii. Od razu przypomniały mi się te poszukiwania i wyprawy na grzyby. Książka genialnie obrazuje idyllę. Cudowne życie, pełne leniwego spokoju i radości do życia. Więc usłyszałam "porcini" i od razu, koniecznie teraz, chciałam się przenieść do tej krainy, którą pamiętam z książek (choć wiem, że książki trochę ściemniają, ale i tak wierzę, jestem odporna na krytykę w tym wypadku). Nie ważne, że grzyby to nie moje ulubione danie. Lubię, ale tylko czasem. To nastąpiło to "czasem". I przeniosłam się do Toskanii. Ha! Makaron był przepyszny. Parmezan najlepszy. Po oprószeniu czarnym pieprzem, idealny toskański orgazm!

On zamówił lasagne. Dobra, poprawna. Smaczna. Chyba nie powalała na kolana. Ale ja jakoś nie wierzę, ze lasagne potrafi. A może jeszcze nie trafiłam na właściwą.

Carpaccio oferuje bardzo szeroki wybór dobrych win. Piliśmy Barollo. Wow! Idealnie dobrane (ale to już zasługa towarzysza), zdekantowane, takim winem mogę się upijać!