Tak. Myśle, ze patrząc teraz na ilośc postów, mogę powiedzieć, ze pisze bloga. To zdecydowanie nie jest jeszcze to, co bym chciała. To nie ten sophisticated look, który chciałam osiągnąć. Ale piszę!!! Hurra! To jest naprawdę cos :)

Miło jest patrzeć, jak cos zostaje. Jakieś wspomnienia, uwiecznione chwile, trochę nas gdzieś. Na papierze, w komputerze, myślach, gestach, znakach i uśmiechach. 

Mimo, ze nie umiem pisać na iPadzie po polsku. :)

Życie to pasmo zdarzeń. Chciałabym powiedzieć cos głębokiego, ale to samo w sobie jest głębokie. Błędy, przeszkody, piętrzące sie problemy i pomocni ludzie, którzy są kochani. I ludzie, którzy sie uśmiechają! 

Ja chyba zapomniałam ostatnio, co to znaczy sie uśmiechać. Jak sie wraca do uśmiechów? Jest jakiś algorytm i instrukcja obsługi? Jak sie wraca do radości życia? I jak ta radość głupio ucieka? Nie chce by uciekała! Chce mieć ja ciagle i wyciskać jak cytrynę! 

Och radościo życia przybądź!!!!!!

No tak. Wracam do ćwiczenia wdzięczności.

Na czym polega ćwiczenie wdzięczności?

Należy zauważać małe rzeczy. Żyjemy w dziwnym świecie, pełnym biegu, niedokończonych projektów, zaczętych bułek i nieprawdziwych uśmiechów. I POMIMO TO WSZYTSKO życie jest jednak super i zdarzają nam sie małe (a czasem nawet i duże) rzeczy, które są miłe, przyjemne, urocze, wartościowe, pożyteczne... Jakieś takie zdarzają sie każdemu choć czasem...

I teraz ćwiczenie polega na ZAUWAZANIU ICH. Czyli siadasz na krześle, Albo podłodze, w łożku, gdziekolwiek (ja kładę sie do łóżka i gaszę światło) i dziękuje... Dziękuje za to, co zdarzyło sie w ciagu całego dnia. Dziękuje za wszystko, co sie liczy, co jest w jakiś sposób znaczące, czyli: ładny zapach kawy, kolorowy szalik, udany projekt, brzuch przestał boleć, napisała do mnie smsa i zapytała, co słychać, ptak śpiewał, wyszło słonko, zdarzyłam na taksówkę rano, zjadłam aksamitna czekoladkę, sałatka była niesamowita, miałam miła rozmowę z panem, zostałam doceniona w pracy, mój szef się miło do mnie zwrócił, koleżanka mi pomogła, miałam cudownie miękki sweterek, moje perfumy pachną przecudownie, jadłam super śledzie korzenne, otworzyłam słoik z wiśniami, podkładałam pranie (sukces!), zaglądałam współlokatorkę, byłam na imprezie i nieznajomi ze mną rozmawiali, poszłam poćwiczyć wcześnie rano, zrobiłam przysiady....

Chodzi o to, by podziękować za to co sie zdarzyło wokół mnie i zauważyć swoje mini sukcesy. I duże tez :) to jest taki nowy rodzaj modlitwy. Nie trzeba dziękować Bogu. Mona po prostu dziękować. 

To ćwiczenie wykonywane regularnie sprawia, ze życie jest piękne. Coraz bardziej zauważamy miłe rzeczy, nawet jesli myślimy, D ich tak naprawdę w naszym życiu nie ma. A potem coraz bardziej zaczynamy je przyciągać :D

Następnym razem napiszę o projektowaniu doświadczeń, przyda mi sie ta refleksja!

Ended too quickly. Like some pages torn from the book, the one, you feel, you are in it. Being lost, undateable, not understood... Black and white. Willingness to have mess and to clean it up, Paris alone, headphones, dance and oh the love to choreography, how the bodies move, how the skin ripples, how the hair follows the movement and how you smile to yourself. And too heavy book.

And movies like that are part of my life! The real mine.

there are some moments in your life when you feel that there is change in the air, or you dont have any choice and you need to change... because something is going on... something that big, that there is no space for anything else. you live around it, you breath thinking about it, everything is. and maybe that is how it gonna be always. get used to change. don't do things in advance.

Tak właśnie było w tunelu. Pierwszy raz pełen stresu, potem luz. Gdy jest luz to jest super ;) po prostu idzie... Nieporadnie, czasem z lądowaniem w ramionach, czasem jakiś dziwnych przekrętach... Ale fajnie jest robić nowe i niestandardowe rzeczy. To otwiera :)

Jeszcze ten luz w sobie jakoś bardziej chce wyrobić :)

FLYSPOT

Jestem zupełnie zwykła. Czasem porównuję się do innych (i wychodzę korzystnie na tym porównaniu, a czasem nie), czasem daję radę nie porównywać się.

Porównywanie ma to do siebie, że zawsze znajdą się lepsi i gorsi od nas. Zawsze, ktoś będzie na wakacjach w czasie, gdy my mamy swoje najgorsze dni w pracy, rozwala nam się związek, jesteśmy przeziębieni i pokłóciliśmy się z przyjaciółmi... To właśnie wtedy widzimy zdjęcie idealnych wakacji na fejsie. Więc wtedy jest nam NAJGORZEJ. Najstraszniej, najsmutniej. I w ogóle źle.

Są też sytuacje, kiedy patrzymy na grubą koleżankę i myślimy "ja to mam super szczupłą talię" *opcji jest wiele- dłuższe nogi, ładne oczy, samochód, dom, pracę, faceta, skończone studia... I to teoretycznie ma nam poprawić humor i myślimy sobie "ja to jestem tysiąc razy bardziej zajebistsza niż ona".

Porównywanie ma dość prostą przyczynę- coś nie tak u nas w kwestii poczucia własnej wartości- jest ono uzależnione od tego, jacy są inni na około. 

Jest głupie. Głupie bo patrzymy zdecydowanie na tylko część życia drugiej osoby-tą różową część, czasem jeszcze podkolorowaną na potrzeby mediów społecznościowych. Ale zawsze widzimy ten kawałeczek. Nic więcej. Nigdy nie dowiemy się, jakie koszmary tak naprawdę chodzą w głowach innych ludzi.

I nie musimy nic więcej wiedzieć. Tak naprawdę liczy się przecież nasze życie.

Zbyt dużo uwagi poświęcamy innym ludziom. Serio. Niektórzy mówią, że jesteśmy egoistami, a to jest taki głupi egoizm. Prawdziwe poświęcanie czasu sobie polega na skupieniu się na tym, że my jesteśmy najważniejszymi istotami na świecie dla siebie. Że nigdy nie będzie nikogo, kto będzie ważniejszy. Że nikt nigdy nie spędzi z nami tyle czasu, ile my spędzamy ze sobą. Czasem w tym skupieniu na sobie, skupiamy się również na ludziach- tych, którzy są ważni i tych, którzy są ważni mniej. Ale punkt wyjścia jest inny. Wychodzimy od naszych potrzeb- nawet jeśli będzie to potrzeba zrobienia porządku na świecie :)I to właśnie wychodzenie od tych swoich potrzeb (ale tych prawdziwych) sprawia, że porównywanie się nie ma większego znaczenia. Życie błyszczy, bo robimy to, co w naszym sercu ma największą wartość. Nawet jeśli to nudna praca po godzinach (patrz cytat poniżej).

Myślałam kiedyś, że życie musi być od linijki. Dokładnie takie, jak zostało zaplanowane. Coraz częściej kwestionuję oczywistości, poddaję je pod wątpliwość. Studia, praca po studiach, robienie kariery, rodzina, dzieci...  Generalnie powinno być tak, że jak idziemy wyasfaltowaną ścieżką to będzie tak jak powinno być... Może i będzie łatwiej. Ale czy po asfalcie jest dobrze? Nawet bieganie w parku jest lepsze dla naszych stawów! Więc może powinniśmy się przedzierać przez chaszcze, babie lato (notabene pięknie lśniące po deszczu), czasem schodzić ze ścieżek, a czasem nawet i się gubić? I iść tak, jak nikt nie chodzi? (Whitman się kłania) I wcale nie myśleć, że skoro miliardy ludzi wybrali ścieżkę asfaltową to właśnie tak należy zrobić też.

 

 

A... a tytuł wziął się z tego, że przeczytałam "weekend spędziłam u kogoś gdzieś tam" i wyobraziłam sobie siebie chodzącą po tych pięknych wąskich uliczkach...

Nauczyłam się, ze tego, czego potrzebuje to szybkich decyzji i zobowiązań. Ale nie zobowiązań do dużych rzeczy, bo wtedy podjęcie decyzji zajmuje mi wieki... 

Czyli jeśli chce kupić coś dużego to muszę ustalić deadline. Jeśli chce coś zrobić szalonego, bądź ważnego to muszę zapłacić za wstęp. Dostaje fioła na moment przed akcja, wtedy mam ochotę zrezygnować...  A gdy mam już bilet to nie mam wyjścia :) i robię to co myśle i chce :)

Znów powoli wracam do nart :) spokojnie, ale z coraz większa przyjemnością. 

Właśnie z głośników leci 'This is the time' i właśnie to czuje :)

Podoba mi się dojrzałość polegająca na świadomości i wiedzy o sobie. Wiem więcej o sobie, wiem, jaka jestem, znam swoje reakcje, nie jestem zaskoczona swoimi reakcjami, po prostu wiem, czego się po sobie spodziewać. Bardzo to przyjemne ;)

A na nartach byłam w Krynicy, hotel Czarny potok okazał się naprawdę dobrym wyborem. Gdyby tylko nie te mega długie dojścia do budynków. Ale trzeba przyznać, fantastycznie wkomponowany w naturę- w górki i strumyki. I mega dobre jedzenie( naprawdę jestem zaskoczona!).